Ümmetin; "Bekle bizi ey Kudüs! Geliyoruz." demesinin üzerinden tam tamına 75 koca yıl geçti. Geçen bunca zamana rağmen ne ümmet Kudüs'e varabildi, ne de Kudüs esaretten kurtulabildi. Birçok sebep sayıldı, birçok bahanenin ardına sığınıldı ama hiçbir sebep ve bahane, ümmetin Filistin meselesindeki  duyarsızlığını ve batıdan yardım dileme zilletini aklayamaz.


 Kudüs, 75 yıl siyonizmin işgali altında mahzun olacak, Mescid-i Aksa'nın hürmeti ayaklar altına alınacak, ümmetin kızlarının iffetine el uzatılacak, doğmamış yavrular dahi siyonizmin vahşetinden nasibini alacak, dahası bir buçuk milyon kardeşimiz açlıktan kırılacak ama buna rağmen ümmet, hala bahanelerin ardına saklanabiliyorsa, artık söylenecek sözün tesiri olur mu bilmiyorum.
 Allah (cc); "Sen yine de öğüt ver. Öğüt mü'minlere fayda verir" (Zariyat:55) diye buyuruyor.



57 ülkesi, iki milyarlık nüfusuyla ümmet hala evinin içindeki yangını söndürmekten acizse, hala evini ateşe veren düşmanından evindeki ateşi söndürmesi için el açacak kadar zelil bir haldeyse bunun sebebini herhalde en güzel şu hadisi şerif tarif ediyor diye düşünüyorum.


"Yakında milletler, yemek yiyenlerin (başkalarını) çanaklarına (sofralarına) davet ettikleri gibi, size karşı (savaşmak için) biribirlerini davet edecekler."

Birisi: "Bu o gün bizim azlığımızdan dolayı mı olacak?" dedi.

Rasûlullah (sav), "Hayır, aksine siz o gün kalabalık, fakat selin önündeki çörçöp gibi zayıf olacaksınız. Allah düşmanlarınızın gönlünden sizden korkma hissini soyup alacak, sizin gönlünüze de vehn atacak." buyurdu.

Yine bir adam: "Vehn nedir ya Rasûlullah?" diye sorunca:

"Vehn, dünyayı (fazlaca) sevmek ve ölümü kötü görmektir." buyurdu.

İşte halimizin en net özeti bu hadiste anlatılıyor. Dünya sevgisi ve ölüm korkusu izzet ve şerefi bizden aldı. Ancak bu arızi bir durumdur. Ümmet yeniden şahlanacak, sadece Kudüs değil, tüm dünya yeniden İslam'ın adaletiyle aziz olacaktır. Yeter ki Kur'an'ı kılavuz edinelim, Resulullah'ın öğrettiğini sahabe-i kiram gibi yaşayalım.

Şerefli bir hayattan sonra, şerefli bir ölüm ile bu dünyadan göçmek için, bize Allah'ı unutturan, Allahın razı olmayacağı bir hayata mahkum eden her ne varsa onlardan kurtulmamız icap eder. Biz bu şuuru kuşandığımız gün, Kudüs'te bayram, Mescid-i Aksa'da esaret prangaları kırılacaktır.


Son sözü, Allah'ı razı etmek için, sahip olduğu her şeyden vazgeçen Hz. Abdullah b. Revaha (ra)'ya bırakarak yazımızı sonlandıralım.



Ey nefis! Neyi bekliyor ve neyi ümit ediyorsun? Eğer karını düşünüyorsan ben onu boşadım. Eğer, köle ve cariyelerini düşünüyorsan ben onları azad ettim. Yok, beklediğin bunlar değil de gözün dünya nimet ve şatafatında ise, bilmiş ol ki, onlar da Allah ve Resulü'nündür. Şimdi söyle ey nefis neyin kaldı?" 


Selam ve dua ile